Tom prezentujący aktualny stan badań polskiej jidyszystyki.
Polska, obok USA i Izraela, stała się ważnym centrum badań jidyszystycznych, co właściwie nie powinno dziwić, jako że stanowi naturalne terytorium Jidyszlandu. Z drugiej jednak strony, rozwój ten jest swoistym fenomenem, zważywszy na wieloletnie zaniedbania w tej dziedzinie i odejście pokolenia badaczy urodzonych przed wojną, dla którego jidysz był językiem ojczystym.
Fragment Przedmowy: Po blisko piętnastu latach od ukazania się antologii Jidyszland – polskie przestrzenie, konstytuującej na nowo jidyszystykę w Polsce, naukowcy – związani głównie z Polskim Towarzystwem Studiów Jidyszystycznych – podjęli trud przedstawienia aktualnego stanu badań w kluczowych obszarach tematycznych. Zawarte w tomie prace współczesnych badaczy – starszego i młodszego pokolenia – porządkują dotychczasowe dokonania, a jednocześnie proponują świeże ujęcia, wykorzystanie nowych źródeł i innowacyjnych metodologii. Zredagowany przez Monikę Adamczyk-Garbowską, Joannę Degler i Magdalenę Rutę tom to obszerny interdyscyplinarny zbiór artykułów, dla których ramę problemową stanowi – wielorako rozumiana – obecność języka jidysz. Dwudziestu ośmiu autorów ujmuje tę obecność w rozmaitych perspektywach: historycznej i współczesnej, metodologicznej i osobistej, literaturoznawczej, kulturoznawczej, przekładoznawczej, historiograficznej czy lingwistycznej. Tytuł stanowi nawiązanie do wydanego w 2008 roku przez Ewę Geller i Monikę Polit pionierskiego tomu Jidyszland – polskie przestrzenie, w którym kluczem porządkującym była traktowana metaforycznie kategoria przestrzeni. [Fragment recenzji prof. dr hab. Eugenii Prokop-Janiec] Książka ukazała się w cyklu JIDYSZLAND przygotowanym przez Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringelbluma i Polskie Towarzystwo Studiów Jidyszystycznych.
[Opis pochodzi ze strony Wydawnictwa Żydowski Instytut Historyczny]
